Rozdział pięćdziesiąty czwarty

- Ja... Ja chcę wyjechać - jęknęłam, ocierając mokre policzki - Mam już dość...
- Słońce, gdzie ty chcesz wyjechać? - spytał, odsuwając się ode mnie delikatnie
- Jak to gdzie. Z powrotem do Londynu - stwierdziłam, a chłopak westchnął cicho
- Nie wiem czy to dobry pomysł... Ale rób jak chcesz, przecież nie mogę ci zabronić, prawda? - pogłaskał mnie po ramieniu i na chwilę zamarł
- Co jest? - spytałam, ściągając brwi delikatnie
- Wiesz co... Mam taką propozycję... - zaczął
- Jaką?
- Mam taki niewielki dom, w Bournemouth. Nad morzem - powiedział - Może chciałabyś się tam wybrać? Odprężyłabyś się trochę, pomyślała w ciszy o tym wszystkim. Co ty na to? - spytał chłopak
Potarłam kark dłonią. W sumie to nie był taki głupi pomysł...
- Okay - rzuciłam - Ale jutro propozycja będzie nadal aktualna? Bo wiesz, mam trochę rzeczy do spakowania i muszę bilet na samolot załatwić... - zaczęłam wyliczać
- Dla ciebie zawsze - przerwał mi Max i pocałował w policzek - Chodź, dam ci klucze, dobra?
Skinęłam głową, po czym poszłam za chłopakiem do jego pokoju. Usiadłam na łóżku i patrzyłam jak przeszukuje szuflady. 

Po chwili z delikatnym uśmiechem wręczył mi klucze - Tylko mi tam nie narozrabiaj - przykazał
- Ma się rozumieć - powiedziałam i ruszyłam w stronę drzwi - Max... Dziękuję - powiedziałam, patrząc na przyjaciela
- Nie ma problemu - chłopak posłał mi ciepły uśmiech - Mam nadzieję, że wszystko sobie poukładasz na spokojnie.
- Ja też mam taką nadzieję - westchnęłam i nacisnęłam na klamkę - A, Max? - spojrzałam jeszcze raz na George'a
- Tak?
- Jakby hm... Jakby Nathan się pytał... Mógłbyś mu powiedzieć, że po prostu wróciłam do Anglii? - poprosiłam
- Oczywiście - chłopak uśmiechnął się do mnie - Jakbyś jeszcze potrzebowała pomocy, to mów - puścił mi oczko
- Dziękuję - szepnęłam, po czym opuściłam pomieszczenie
Poszłam od razu do swojej sypialni. Klucz schowałam do tylnej kieszeni jeansów. Włożyłam wszystkie ubrania do walizki. I tak wiedziałam, że Nathan nic nie zauważy. W końcu był zajęty tylko i wyłącznie swoją pracą, mnie miał gdzieś.
Położyłam się na łóżku, wsadziłam słuchawki do uszu, po czym puściłam Ed'a Sheerana "I'm a mess".
Zamknęłam oczy, wsłuchując się w każde słowo piosenkarza. Nie wiem jak długo tak leżałam. Godzinę? Nie, chyba trochę dłużej.
Nagle poczułam jak ktoś siada obok mnie i delikatnie wyjmuje jedną słuchawkę z mojego ucha.
Podniosłam się, po czym spojrzałam na tę osobę. Był to oczywiście Nathan.
- Odwołałem spotkanie - powiedział
- Wow, nie trzeba było się tak poświęcać - rzuciłam patrząc w sufit
- Melanie, przepraszam za to co powiedziałem i jak się zachowałem wobec ciebie. Naprawdę tego żałuję - powiedział
- Daruj sobie tę przemowę - wstałam z łóżka - Wiesz co Nathan? Ja mam już dość tego wszystkiego. - oznajmiłam - I chyba w naszym związku nadszedł czas, abyśmy zrobili sobie przerwę. - stwierdziłam
- Melanie, no coś ty? Żartujesz sobie, prawda? - brunet spojrzał na mnie
- Nigdy nie byłam bardziej poważna niż w tej chwili - powiedziałam szczerze, zabierając z biurka swojego laptopa
- Kochanie... Zwykle takie przerwy nie kończą się zbyt dobrze... - jęknął
- Aha. Czyli mam rozumieć, że nie chce ci się trochę wysilić i od razu wolałbyś to zakończyć, tak? - przeczesałam włosy palcami
- Nie o to mi chodziło Me...
- Już nic nie mów. - ucięłam, niedbale zamykając torbę z MacBookiem

Chłopak otworzył usta, ale sekundę później je zamknął, wyraźnie zrezygnowany. Nie zwracając na niego uwagi, wzięłam wszystkie swoje rzeczy i opuściłam pokój. 

Zostawiłam na chwilę walizki w holu, żeby pożegnać się z resztą. Nikt o nic nie pytał. Wszyscy wiedzieli, że między mną a Nathanem cudownie nie jest i prędzej czy później to by się tak skończyło. 

Po dwudziestu paru minutach siedziałam w taksówce, kierując się na lotnisko. Kierowca pomógł mi wypakować bagaże, które w sumie nie były bardzo ciężkie. Podziękowałam mu, zapłaciłam i poszłam kupić bilet na najbliższy samolot do Londynu. 

Lot niestety był dopiero za trzy godziny, więc usiadłam na nawet wygodnym krzesełku w poczekalni. Zamyślona wpatrywałam się w w miarę czystą podłogę, w której odbijał się kawałek pasa startowego.

- Melanie? - usłyszałam znajomy, kobiecy głos i zerwałam się na równe nogi

- O matko. Kat! Ty też do Londynu? - spojrzałam na dziewczynę zdziwiona, ale pozytywnie

- No, ja, ja! I tak, ja też - brunetka od razu zamknęła mnie w szczelnym uścisku

 Wtuliłam się w nią mocno. Brakowało mi jej, nawet nie miała pojęcia jak bardzo.

- Gdzie Nathana zgubiłaś? - spytała po chwili, a ja przygryzłam wargę - No nie - jęknęła - Znam to spojrzenie - potarła kark dłonią 

- Ta... - westchnęłam - Trochę się pokomplikowało - powiedziałam - Z resztą... Nie chcę teraz o tym rozmawiać - stwierdziłam, kładąc jej dłoń na ramieniu - Lepiej mów co ty tutaj robisz! - spojrzałam na przyjaciółkę wyczekująco 

- No wiesz... - dziewczyna posłała mi delikatny uśmiech - Znalazłam nową pracę... I tak jakoś wyszło, że się tu znalazłam w poszukiwaniu materiałów - wyszczerzyła się 

- Jejku, gratuluję! - pisnęłam - A tak z ciekawości, to gdzie pracujesz? - spytałam 

- Pracuję dla brytyjskiego Vogue - powiedziała z dumą, a mnie zatkało

Otworzyłam usta nieźle zaskoczona, patrząc na Kat - I czego nie zadzwoniłaś się pochwalić, co? - burknęłam po chwili 

- Oj, wiesz, że nie lubię się chwalić - puknęła mnie delikatnie w ramię, a ja zachichotałam. Cała Katherina. 

Przegadałyśmy cały lot. Wytłumaczyłam Kat o co poszło z Nathanem, a dziewczyna przyznała mi rację co do mojej reakcji.

W końcu, gdy dotarłyśmy do celu naszej podróży, musiałyśmy się rozstać, ponieważ przyjaciółka wynajmowała mieszkanie na drugim końcu miasta, jednak ustaliłyśmy, że spotkamy się najszybciej jak będzie to możliwe. 

W trochę lepszym nastroju pojechałam do mojego domu, aby trochę się ogarnąć. 

~

Witaaaaaaaaaaaam Wszyyyystkich po dość długiej przerwie! 

Mam nadzieję, że rozdział się Wam podobał i nie gniewacie się za zawieszenie bloga :c

Teraz będę się starała dodawać rozdziały co najmniej raz w miesiącu! 

Przy okazji chciałabym Was zaprosić na mojego nowego bloga, którego znajdziecie o TUTAJ :). 

Mam nadzieję, że się Wam spodoba i zostaniecie ze mną na dłużej! 

No to co? Do nexta kochani! 

Buuuuuuuuuuuziaczki! :*

Zawieszenie

Hej Wszystkim!
Chciałam Was poinformować, że z powodu braku weny na dalsze rozwijanie tego bloga jestem zmuszona go zawiesić :c
Bardzo dziękuję za wszystkie wyświetlenia oraz bardzo motywujące komentarze. Bardzo dużo to wszystko dla mnie znaczy.
Jeśli tylko będziecie chciały/chcieli się ze mną skontaktować, zawsze możecie znaleźć mnie na Twitterze
Jeszcze raz dziękuję za ponad 300 000 wyświetleń oraz 500 komentarzy :)
Buziaczki,
Nika :)

Rozdział pięćdziesiąty trzeci

- W sumie... Wiesz, chciałabym posiedzieć z Nathanem - powiedziałam - Chyba, że to coś niezwykle ważnego... - westchnęłam
- Nie. Skąd. Rozumiem - szepnął i wyszedł z pokoju.
Później słyszałam tylko jak schodzi po schodach.
- Kurna. Jak on mnie wkurza... - syknął Nathan
- Ta... - westchnęłam i wzruszyłam ramionami
Mój chłopak objął mnie ramieniem - Obejrzymy coś ? - spytał
- Szczerze ? Nie mam ochoty... - jęknęłam, po czym położyłam się na łóżku i przeciągnęłam
- To co robimy ? - mruknął, trącając nosem moją szyję
- Mmm - mruknęłam - Nie mam pomysłu...
- Hm, może pójdziemy popływać ? - zaproponował, siadając na brzegu łóżka
- No nie wiem... W sumie to możemy... - wzruszyłam ramionami - Tylko pójdę się przebrać w strój kąpielowy - powiedziałam
- Może pomogę ? - chłopak posłał mi niewinny uśmieszek
- Kochanie, niestety na twoje nieszczęście potrafię się samodzielnie ubrać - wstałam i cmoknęłam bruneta w policzek
- Oj Słońce moje kochane... - jęknął
- Za parę minut będę z powrotem - przewróciłam oczami z uśmiechem, wzięłam dwuczęściowy strój po czym wyszłam z pomieszczenia, słysząc za sobą westchnięcie Nathana
Dziesięć minut później wróciłam do pokoju. Nath miał na sobie luźne, czerwone szorty.
- Mmm - chłopak uśmiechnął się szelmowsko na mój widok
Parsknęłam śmiechem. Podeszłam do bruneta i pocałowałam delikatnie. Odwzajemnił on szybko pocałunek, a jego dłonie zjechały na moje biodra. Przygryzłam delikatnie wargę, jeżdżąc opuszkami po jego torsie.
- Złap mnie jeśli potrafisz - szepnęłam chłopakowi w usta i zanim zdążył zareagować, ja zwiałam z pokoju
Zbiegłam migiem po schodach, przebiegłam przez salon, po czym wybiegłam na dwór. Nathan znalazł się w ogrodzie niewiele później ode mnie. Zaczęłam biec w stronę basenu, jednak chłopak złapał mnie mocno w talii i wziął na ręce.
- I co teraz ? - mruknął, po czym pocałował mnie delikatnie w obojczyk, coraz bardziej zbliżając się do basenu
- O nie ! - pisnęłam - Tylko nie to! - zarzuciłam mu ręce na szyję, jednocześnie mocniej się do niego przytulając
- Sorki kochanie - zachichotał - Trzeba było nie uciekać - powiedział i wskoczył ze mną do wody
Wydałam z siebie przeraźliwy pisk, ponieważ była lodowata w porównaniu do temperatury panującej na zewnątrz basenu. Nathan zaczął się śmiać, po czym mnie ochlapał.
- Głupek ! - zmarszczyłam nos
- Ale twój, kochanie - pocałował mnie delikatnie
- No pewnie, że mój - uśmiechnęłam się i wtuliłam w szyję chłopaka
- Hej młodzi ! - usłyszeliśmy roześmiane głosy Tomsey, Siveeshy i Maxa
Wszyscy byli przebrani w stroje kąpielowe. Tom i Kelsey byli w bardzo dobrym, wręcz wspaniałym humorze, co trochę mnie zdziwiło, ale oczywiście pozytywnie.
Wyszczerzyłam się na ich widok - Hej waaaam !
- Zimna ? - spytała Kelsey
- Nie pytaj, tylko wskakuj - zaśmiał się Tom, po czym wepchnął dziewczynę do wody
Ta jednak zdążyła złapać chłopaka za rękę, przez co brunet również wpadł do basenu.
Parsknęłam śmiechem i zostałam przez kogoś wciągnięta za kostkę pod wodę. Szybko wypłynęłam na powierzchnię, bo zachłysnęłam się wodą.
- Jezu, przepraszam - jęknął Max, po czym pomógł mi wyjść z wody
- Okay, nic... - przerwał mi kaszel - Nic się nie stało - odchrząknęłam
- Sorry - przeprosił mnie po raz drugi, łapiąc delikatnie za nadgarstek
- Mel, wszystko w porządku ? - spytał Nathan, wychodząc z basenu
- Tak, tak - powiedziałam szybko i odsunęłam się od Georgea
Mój brunet spojrzał dziwnie na Maxa. Nagle usłyszałam telefon Sykesa.
- Nath, ktoś do ciebie dzwoni - poinformowałam chłopaka
- Na prawdę ? - zdziwił się i zmarszczył czoło - Rzeczywiście. Zaraz przyjdę, okay?
- Pewnie - wzruszyłam ramionami, po czym usiadłam na brzegu basenu zanurzając nogi w wodzie
Max zajął miejsce obok mnie.
- Ej, co wy tak siedzicie? Wróćcie z powrotem do wody, a nie - zaśmiał się Tom
- Sorry, ale ja na razie mam dość - puściłam mu oczko
- Nie patrz tak na mnie! - parsknął śmiechem Max - Ja podtrzymuję Mel towarzystwa
- Okay, okay - Kelsey puściła mi oczko
- Ej, słuchać! - krzyknął Nathan, a wszyscy od razu na niego spojrzeli - Dzisiaj wieczorem mamy spotkanie ze Scooterem - zakomunikował, a mi zrobiło się trochę przykro
Zagryzłam mocno wargę i wstałam powoli. Max widział moją reakcję.
Przeprosiłam wszystkich, po czym poszłam do mojego pokoju. Zostawiłam trochę mokrych śladów na podłodze, ale jakoś mnie to nie obchodziło.
Otworzyłam drzwi balkonowe i zrobiłam parę głębszych wdechów. Nagle usłyszałam jak ktoś wchodzi do pokoju po cichu.
- Melanie, co jest? - spytał Nathan, idąc w moją stronę
- Nic - pokręciłam głową
- Jezu, przecież widzę - jęknął - Co znowu? Co ci nie pasuje? - burknął
- Słucham? Co znowu? Co mi nie pasuje?! Nathan! - podniosłam się gwałtownie, aż trochę zakręciło mi się w głowie - Obiecałeś mi, że dzisiaj spędzimy wieczór razem! - wyrzuciłam gwałtownie ręce
Chłopak zamarł na chwilę - Cholera...
- Zapomniałeś? Gratuluję - pokręciłam głową z dezaprobatą
- Słońce, przepraszam...
- Mam gdzieś twoje przeprosiny - warknęłam
- Może kiedy indziej? Obiecuję ci, spędzimy razem jakiś wieczór... - położył mi dłonie na ramionach
- Zostaw mnie - wyszarpnęłam się, po czym szybko przeszłam przez pokój, zabierając jakieś ubrania i zamknęłam za sobą drzwi od łazienki
Usiadłam na wiklinowym krześle, chowając twarz w dłonie. Mocno przygryzłam wargę, bo nie chciałam się rozpłakać. Zabolało mnie to, że Nathan zapomniał o naszym wyjściu i tak mnie potraktował.
W tamtym momencie pokazał mi, że jestem dla niego tylko zbędnym obciążeniem, kimś zupełnie niepotrzebnym. Nie chciałam, aby tak dłużej było. Miałam po prostu dość.
Okay, ja rozumiem, że to jego praca, ma wiele obowiązków. Ale to nie usprawiedliwia jego zachowania, które naprawdę nie było miłe. Po moich policzkach popłynęły łzy.
Powoli się uspokoiłam i przebrałam w normalne ubrania. Ktoś zapukał do drzwi łazienki.
- Zajęte - powiedziałam cicho
- Mel, otworzysz mi? - poprosił Max spokojnie
Westchnęłam głośno - Okay... - wstałam z krzesła i nacisnęłam klamkę
- Hej, nie płacz - szepnął, po czym otarł kciukami moje policzki
Bez zastanowienia wtuliłam się w niego. W końcu nie ma nic złego w tuleniu się do przyjaciela, prawda?
Objął mnie mocno i zaczął głaskać po plecach spokojnie.
- Spokojnie... Już... - szeptał mi do ucha
- Max... - odsunęłam się od niego
- Tak? - spojrzał na mnie




-----
Cześć WSZYSTKIM!
Chciałam Was ogrooooooooooomnie przeprosić na wstępie za to, że nie dodałam ani rozdziału, ani życzeń na święta i nowy roczek, ale moje konto Google+ (w tym bloggerowe) zostało zhakowane i nie mogłam się do niego nijak dostać. Dopiero dzisiaj to mi się udało, więc zaczęłam pisać, aby jak najszybciej dodać nowy rozdział.
Jeszcze raz strasznie Was przepraszam ;c Mam nadzieję, że mi wybaczycie :c
Co u Was? Macie może ferie? Jak po świętach? Były udane? No i oczywiście czy macie jakieś noworoczne postanowienia? :)



BUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUZIAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAKI :*
Mam nadzieję, że do nexta!

PS. Dziękuję Wam za życzonka zarówno świąteczne jak i noworoczne :)

Rozdział pięćdziesiąty drugi

- Ja... Ja strasznie przepraszam, że wam przeszkadzam, ale... Scooter się denerwuje, że nie ma cię na spotkaniu Tom - spojrzałam na zupełnie nieobecnego chłopaka
- Słucham ? - ocknął się, słysząc swoje imię - Przepraszam, nie słyszałem - westchnął, nerwowo pocierając kark
Kelsey wypuściła głośno powietrze, gotowa rzucić brunetowi jakąś docinkę.
- Thomas, wszyscy na ciebie czekamy na dole. Scooter się denerwuje, że ciebie tam nie ma... Zejdź na dół, okay ? Bardzo cię proszę... - powiedziałam spokojnie
- Oh, okay - westchnął i wyszedł z pokoju totalnie bez entuzjazmu
W tym samym czasie spojrzałam na blondynkę, która opadła na łóżko, skrywając twarz w dłoniach.
- Hej... - szepnęłam, siadając obok niej i obejmując ramieniem - O co chodzi ? - spytałam delikatnie
- O wszystko - jęknęła - Po prostu mam już tego wszystkiego dosyć... Tych imprez, wywiadów, wiecznego braku czasu, jakichś jego psychofanek, liścików miłosnych, pocałunków na scenie, wścibskich dziennikarzy, kolorowych pisemek... - głos jej się załamał - Chciałabym mieć normalne życie. Razem z nim... Trochę prywatności - szepnęła - Ale on tego nie rozumie... Mel, to chyba jest koniec... Ja tak nie potrafię żyć - wyznała trzęsącym się głosem, a ja nie wiedziałam co powiedzieć, normalne zaniemówiłam
- A... Ale to wcale nie musi być koniec - powiedziałam i usiadłam obok Kelsey - Słuchaj, po pierwsze powinniście porządnie porozmawiać. Bez krzyków, kłótni. Na spokojnie wyjaśnijcie sobie wszystko i dopiero wtedy zobaczcie co będzie dalej - stwierdziłam
- Ja już sama nie wiem... - westchnęła, skrywając twarz w dłoniach
- Wszystko będzie dobrze - uśmiechnęłam się delikatnie i objęłam dziewczynę ramieniem
- Dzięki Mel. Spróbuję z nim porozmawiać... - szepnęła, ocierając policzki
Przez chwilę siedziałyśmy w ciszy. Kels się uspokoiła - Idziemy na dół ? - spytała
- Ja odpadam. Nie mam ochoty patrzeć na pana menadżera naszych boyów - powiedziałam
- Oh, szczerze mówiąc, to ja też za nim nie przepadam - zaśmiała się cicho i przybiłyśmy sobie piątkę
Przesiedziałyśmy razem w pokoju ponad trzy godziny. W tym czasie zdążyłyśmy oglądnąć genialny dramat, przy którym zużyłyśmy całe pudło chusteczek.
- To było wspaniałe - powiedziała, podciągając pod siebie nogi
- Zgadzam się - szepnęłam, sięgając po jeszcze jedną chusteczkę
Nagle drzwi się otworzyły i ktoś wpadł do pokoju.
- Mela... Kochanie, płakałaś ?! - mój brunet zrobił wielkie oczy
- Co ? Aaa, oglądałyśmy film - wzruszyłam ramionami i machnęłam ręką
- Oj, Słooońce - chłopak pocałował mnie w czoło - Przepraszam Kelsey, ale porywam Melanie - zaśmiał się
- Oh, okay - posłała nam uśmiech i puściła mi oczko
Nath ujął moją dłoń, po czym wyszliśmy z pomieszczenia.
- Przepraszam cię za tego dupka - westchnął zażenowany
- Jest okay - powiedziałam - Nie każdy musi mnie lubić. Poza tym facet po prostu powiedział to co leży mu na sercu i mam nadzieję, że dzięki temu lepiej się czuje - wzruszyłam ramionami - Poza tym - stanęłam naprzeciw bruneta i poprawiłam mu kołnierzyk - To nie ty powinieneś przepraszać - posłałam mu delikatny uśmiech, delikatnie całując w policzek
- Ale i tak jest mi strasznie głupio... - mruknął mi do ucha
- Oj Nathy - westchnęłam - Nie masz powodu aby czuć się głupio - stwierdziłam
Chłopak przewrócił oczami - Kochanie ? - zaczął
- Tak ? - spojrzałam brunetowi w oczy
- Chciałabyś może dzisiaj ze mną wyjść wieczorem ? - przygryzł wargę, czekając na odpowiedź
Skinęłam głową z uśmiechem - Z chęcią - powiedziałam - O której ? - spytałam
- Około dwudziestej, może późnej. Może być ? - zachichotał
- No nie wiem, nie wiem - ściągnęłam usta w dzióbek
- I tak wiem, że się zgadzasz - posłał mi słodki uśmiech
- Mhm... - zbliżyłam się do Natha - A teraz idę coś zjeść - wspięłam się na palce i cmoknęłam go w nos
- Idę z tobą - stwierdził, obejmując mnie w talii
- No dobra - przewróciłam teatralnie oczami, po czym parsknęłam śmiechem
Zeszliśmy na dół i pokierowaliśmy się do kuchni.
- O ! - krzyknął Max, przerywając pisanie - Obiad się szykuje ? - spytał z szerokim uśmiechem
- Chciałbyś - parsknęłam śmiechem
- No co ? Głodny jestem - powiedział
- To sobie zrób coś do jedzenia - zachichotałam
- No nie bądź taka - jęknął
- Dobra Nath - mruknęłam - Chodź zrobimy obiad dla wszystkich...
Chłopa przewrócił oczami - Jesteś za dobra - stwierdził
- Ale się zgadzasz ? - spojrzałam na niego z delikatnym uśmiechem
- Tak, tak, przecież wiesz - brunet pocałował mnie czule
- Możecie mi z łaski swojej zejść z oczu ? Bo chyba zaraz się porzygam - Parker udał, że wymiotuje
- Oh spadaj - burknął Nath, łapiąc mnie za rękę i ciągnąc do kuchni
- Dobra, jakiś pomysł na danie dnia ? - posłałam chłopakowi uśmiech, opierając się o blat
- Nie mam pomysłu - zachichotał
- Może pizza ? - wzruszyłam ramionami, gdyż nic innego nie przychodziło mi do głowy
- Czy ktoś tu mówił coś o pizzy ?! - do kuchni wpadł rozradowany James, a zaraz za nim Max
Obaj mieli ser w sprayu na twarzy, narysowanego markerem lub czarną kredką kotka (chyba wiadomo, nosek na czarno i wąsiki na policzkach :D ), jakieś kawałki galaretki i okruszki we włosach (oczywiście to tyczyło się tylko Jaya)
Na ich widok parsknęłam niepohamowanym śmiechem, aż musiałam oprzeć się o mojego chłopaka - Boże... - przerwa na kolejną falę radości - Ale to są... - kolejny stop - Żarłoki i dzikusy - wydusiłam, a patrząc na ich miny to normalnie miałam ochotę tarzać się po podłodze - Zostawić was na chwilę samych... Takie są efekty - udało mi się uspokoić
- Lepiej mów jaka pizza będzie - McGuiness klasnął w dłonie
Przewróciłam oczami - Specjalnie dla ciebie będzie bez mięska - puściłam mu oczko
- Aw, jakaś ty kochana ! - wyszczerzył się szeroko
- Dzięki - zachichotałam
- Ale... Ale jak to bez mięsa ?! - odezwał się nagle Max
- Dobra, będą dwie ! - jęknęłam - Jedna wegetariańska, a druga... Normalna - wzruszyłam ramionami
- No to teraz tylko trzeba się zabrać do roboty - powiedział Nath
- Uhm - zachichotałam
- Wypad z kuchni panowie - mój chłopak jakże kulturalnie wyprosił z pomieszczenia naszych współlokatorów, którzy jęknęli z niechęcią, ale wykonali polecenie
- To za co się zabieramy ? - spytał brunet, opierając się o blat
- Trzeba zrobić ciasto... - mruknęłam, zaczynając wyciągać potrzebne składniki
Po około półtorej godzinie obiad dla naszej jakże dzikiej i wesołej gromadki był gotowy.
- Pizzaaa ! - krzyknęłam, podając Nathanowi talerze oraz sztućce
- Mmm, pysznie pachnie ! - uśmiechnęła się Nareesha, siadając przy stole
- Mam nadzieję, że będzie zjadliwa - zachichotałam, krojąc pizzę
- Na pewno będzie - Max potarł dłonie
- Gdzie Tom i Kelsey ? - spytałam, podając obiad na stół
- Ym... Parker siedzi w pokoju, a Kels... Kels to nie wiem gdzie jest - stwierdził Siva
- Oh... Pójdę po niego - stwierdziłam, po czym ruszyłam na górę
Zapukałam do drzwi, jednak nikt mi nie odpowiedział. Nacisnęłam niepewnie klamkę, po czym weszłam do pokoju. Thomas stał na balkonie, opierając się o barierkę.
- Tom, zejdziesz na obiad ? - spytałam cicho
- Nie, dziękuję - powiedział, po czym odchrząknął
- Na pewno ? Jest pizza...
- Bardzo się cieszę Mel, ale chciałbym pobyć chwilkę sam, przemyśleć parę spraw... - westchnął
- Jasne, rozumiem - powiedziałam - Nie ma problemu. Jednak jakbyś zmienił zdanie, to wiesz co robić, nie ? - uśmiechnęłam się delikatnie
- Jasne - stwierdził - Dzięki - brunet spojrzał w moją stronę, posyłając mi smutny uśmiech
- Nie ma problemu - stwierdziłam, po czym wyszłam z pokoju
Zeszłam powoli na dół, gdzie zastałam wcinającą w najlepsze ekipę. Dosiadłam się do nich i wzięłam kawałek pizzy z salami.
- Halo ! Melanie !? - Jay machnął mi ręką przed oczami
- Jezu, przepraszam ! Zamyśliłam się - jęknęłam - Co mówiłeś ? - spytałam
- Już nic, nic - zachichotał
- Jay, powiedz !
- Oj mówiłem, że mogę posprzątać po obiedzie - posłał mi uśmiech
- Poważnie ? - podniosłam brew ze zdziwienia
- Tak - zaśmiał się
Pogadaliśmy wszyscy jeszcze chwilę, po czym skończyliśmy obiad. Poskładałam talerze, a resztą zajęli się Max, Jay i Siva.
- Mel... - mruknął Nath, obejmując mnie w talii
- Hm ? - uśmiechnęłam się delikatnie, opierając głowę o jego ramię
- Chodź na górę... - szepnął
- No okay - zaśmiałam się
Nagle chłopak złapał mnie pod kolanami i w talii, po czym wziął na ręce.
- Matko, Nathan ! - pisnęłam, zarzucając mu ręce na szyję
Chłopak zaśmiał się głośno i pocałował mnie w czoło. Po chwili byliśmy w naszym pokoju. Mój brunet położył mnie na łóżku
- I co teraz ? - spytałam, uśmiechając się ciekawsko
- Zaczekaj chwilkę - przygryzł delikatnie wargę i zaczął grzebać w jednej z szuflad
Usiadłam po turecku na miękkiej pościeli, przyglądając się co też ten mój facet wyrabia.
Parę minut późnej zobaczyłam, że Nath wyciąga jakieś dosyć spore pudełko.
- Mam tu coś dla ciebie... - uśmiechnął się delikatnie, po czym podał mi prezent
- O ja... Dziękuję ! - rzuciłam się chłopakowi na szyję
- Nie ma za co kochanie - zachichotał i cmoknął mnie w usta - A teraz sprawdź czy ci się podoba
- Na pewno - posłałam mu uśmiech, po czym podniosłam wieczko
Z otwartymi ustami wyjęłam sukienkę z pudełka.
- O. Mój. Boże. Nathan ! Jest piękna ! Cudo ! - pisnęłam, zakrywając usta dłońmi
- Cieszę się, że ci się podoba - zaśmiał się cicho - Założysz ją na kolację, co ? - posłał mi słodki uśmiech
- No pewnie ! - pocałowałam bruneta, który natychmiast odwzajemnił mój pocałunek
- Kocham cię - wyszeptał prosto w moje usta - Nawet nie wiesz jak bardzo...
- Ja ciebie też - szepnęłam, przeczesując palcami gęstą grzywkę chłopaka
Nagle drzwi od pokoju się otworzyły i stanął w nich Max.
Zamknęłam na chwilę oczy, wzdychając cicho. Myślałam, że w Polsce wszystko sobie wyjaśniliśmy. Nathan szybko wstał z łóżka i oparł się o ścianę.
- Puka się - warknął na przywitanie
- Zapomniałem - Łysy przewrócił teatralnie oczami - Przyszedłem tylko po Mel - chłopak uśmiechnął się do mnie delikatnie
- A po co ? - Sykes nie dawał za wygraną
- Nie twoja sprawa. - uciął - Przyjdziesz ? - spytał, patrząc na mnie




-----
Heeeeeeeeeeeeeejo Wszystkim ! :D
Jak tam u Was ? Dużo macie nauki ? Ja masę :c Ale mimo tego udało mi się napisać rozdział :D
Mam nadzieję, że się podobał :3
Wiecie co ? Mam do Was wielką prośbę... Mogłybyście rozpowszechnić mojego bloga ? Byłabym Wam bardzo, ale to baaaaaaaaaardzo wdzięczna !
I chciałam Wam bardzo, ale to baaaardzo podziękować za 10 komentarzy pod ostatnim rozdziałem ! Jesteście niesamowite ! ♥
Buuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuziaaaaaaaaaaaaaaki :*
Do nexta ! :*

Rozdział pięćdziesiąty pierwszy

- Po pierwsze - zaczął - Bardzo chciałem cię przeprosić za moje zachowanie, które było... Niestety muszę przyznać, niekiedy karygodne, straszne... - westchnął, pocierając nerwowo kark - Dopiero teraz zdałem sobie sprawę, że uganianie się za tobą nie ma sensu, bo ty nigdy nie odwzajemnisz mojego uczucia i zrozumiałem, że jesteś szczęśliwa z Nathanem, który moim zdaniem nie zasługuje na to, co teraz was łączy - westchnął
Wow, tego to się w najśmielszych snach nie spodziewałam... Ale chwila, mam czuć się winna tego, że nie odwzajemniam uczucia George'a? W ogóle jakaś denerwująca ta gadka... No ale niech mu będzie.
- Max, przeprosiny przyjęte - szepnęłam, kładąc mu rękę na ramieniu, jednocześnie nerwowo przygryzając wargę - Cieszę się, że zrozumiałeś iż kocham Nathana i to właśnie z nim jestem szczęśliwa. - powiedziałam, patrząc na chłopaka, który zrobił spory wdech
Wypuścił powietrze delikatnie, po czym uśmiechnął się smutno - W końcu dla mnie najważniejsze jest twoje szczęście - odgarnął mi niesforny kosmyk z twarzy i założył go za ucho - Bo chyba na tym zależy przyjaciołom, prawda ? - spytał, uśmiechając się delikatnie, ale szczerze
- Mhm - skinęłam głową - Wydaje mi się, że tak - odwzajemniłam gest - Bardzo się cieszę, że w końcu porozmawialiśmy na spokojnie i chyba wszystko sobie wyjaśniliśmy - stwierdziłam
- Ja również - posłał mi delikatny uśmiech, po którym zapadła między nami niezobowiązująca cisza
- Chciałbyś się może czegoś napić ? Zjeść coś ? - spytałam chwilę później
- Wody, jak byś mogła - puścił mi oczko
- Okay, już się robi - powiedziałam i poszłam do kuchni
Po chwili znajdowaliśmy się w salonie. Siedzieliśmy naprzeciwko siebie i powoli sączyliśmy wodę.
- Wróć dzisiaj ze mną do L.A - westchnął - Proszę. Brakuje nam ciebie - wyznał - Bardzo
Jęknęłam głośno - Nie wiem...
- Zgódź się Mel - poprosił, patrząc na mnie błagalnie
- Ale ja nawet nie jestem spakowana, nic. Wyciągnęłam większość rzeczy z walizki...
- To nic ! - machnął ręką - Ja ci pomogę się spakować ! - powiedział - To jak będzie ?
Zawahałam się na chwilę - Dobrze. Wracam - powiedziałam, a na twarzy Maxa zagościł szeroki uśmiech

- Dziękuję ! - powiedział uradowany i mocno mnie przytulił 

- Okay, okay - poklepałam chłopaka po plecach 

- To co, idziemy cię pakować, nie ? 

- Hm, no raczej - puściłam mu oczko, po czym pobiegliśmy do mojego pokoju - Dobra, siadaj sobie, a ja się spakuję - poleciłam 

- Nie no co ty, pomogę ci - powiedział 

- Oj, na razie siadaj, przecież nie będziesz mi ubrań pakować - machnęłam ręką 

- Czemu nie... - mruknął
- Głupek - pacnęłam chłopaka w ramię i zaczęłam się pakować
Niecałą godzinkę później Max zniósł moją wypchaną walizkę na dół. Moi rodzice byli w pracy, więc zostawiłam im karteczkę na stole z informacją o wyjeździe. Zamówiliśmy taksówkę i pojechaliśmy na lotnisko. Gdy byliśmy na miejscu, w pośpiechu pobiegliśmy na odprawę, ponieważ nasz samolot odlatywał za niecałe dwadzieścia minut.
Na szczęście zmieściliśmy się w tym czasie i w spokoju zajęliśmy swoje miejsca. Chłopak odstąpił mi miejsca przy oknie, za co byłam mu bardzo wdzięczna.
Pięć minut później samolot wystartował, a ja obserwowałam, jak powoli wznosimy się w powietrze. Nawet nie zauważyłam, kiedy zasnęłam z głową opartą o ramię Maxa.

Obudziło mnie delikatne szturchanie - Mel, zaraz lądujemy - chłopak szepnął mi do ucha
- Co ? - zmarszczyłam czoło - Czekaj... Co ? - spojrzałam zaspana na Maxa
- Za parę minut lądujemy - uśmiechnął się - Już, już. Więc najwyższa pora aby wstać.
Jęknęłam głośno, po czym trochę się rozciągnęłam i ziewnęłam.
Pół godziny później błądziliśmy już po lotnisku, szukając moich bagaży... No w sumie jednego. Ale sporego!
- Max, mówię ci, nie ma go no ! - powiedziałam szybko, bez skutku przeczesując sterty walizek i toreb
- Musi gdzieś być - stwierdził spokojnie - Pewnie zaraz znajdziemy tę twoją walichę - zachichotał
- Jak, kiedy jej nie ma ! - jęknęłam bezsilnie
- Hej, musi być i koniec, jasne ? - mruknął, obejmując mnie ramieniem
- No dobra. To szukamy dalej - posłałam mu delikatny uśmiech i zwinnie uwolniłam się z uścisku
Kolejne dwadzieścia minut spędziliśmy na poszukiwaniach mojej walizki, którą w końcu znaleźliśmy. Na szczęście !
Podziękowałam chłopakowi za pomoc. Zamówiliśmy taksówkę i ruszyliśmy do domu. Gdy byliśmy już przed bramą zaczęłam się stresować, chociaż w sumie nawet nie wiem czemu.
Łysy zapłacił kierowcy, po czym wziął moją torbę i poszliśmy do budynku. Ja kroczyłam jakiś metr za chłopakiem.
- Gdzie ty byłeś przez cały Boży dzień ?! - krzyknął Tom, gdy zobaczył Maxa
- Woah. Nie przypominam sobie, żebyśmy mieli jakieś plany,więc chyba mogłem robić co mi się żywnie podobało - rzucił ostro
- To tylko pogratulować wspaniałej pa... - wzrok ciemnookiego zatrzymał się na mnie - O ! Dziewczyno, gdzieś ty była ?! - podniósł głos
- W Polsce... - potarłam nerwowo kark
- Jak mogłaś nam nic nie powiedzieć ?! Tak po prostu uciec ?! - machnął rękoma zdenerwowany - Martwimy się, odchodzimy od zmysłów... Normalnie oboje jesteście siebie warci !
- Uspokój się Parker - powiedziałam lekko zdenerwowana - Proszę... - dodałam ciszej
- Dlaczego ?!
- Może dlatego, że cię o to proszę ? - jęknęłam
- Melanie ? - usłyszeliśmy wszyscy niedowierzający głos Nathana
Spojrzałam w stronę schodów, a mój wzrok zatrzymał się na nieogolonym brunecie. Przełknęłam głośno ślinę i zagryzłam nerwowo wargę.
- Sądzę, że macie sobie coś do wyjaśnienia - bąknął Parker, po czym pociągnął Maxa do innego pokoju, żeby jak mniemam dokończyć rozmowę
Sykes powoli zszedł po schodach, w sumie bez większego entuzjazmu. Czego ja się spodziewałam? Że jak przyjadę to będzie skakał z radości ? Rzuci mi się na szyję ? Co ze mną jest nie tak !?
- Co tu robisz ? - spytał beznamiętnie, opierając się o framugę drzwi
- Max mnie namówił żebym wróciła... W sumie chciałam wrócić - powiedziałam, patrząc gdzieś w podłogę
- Najpierw uciekasz, a teraz mi mówisz, że chciałaś wrócić ? - podniósł brew i prychnął
- Tęskniłam za tobą - wyznałam
- Gdybyś ze mną po prostu porozmawiała nie byłoby tej całej sytuacji. Zachowałaś się jak struś, który chowa głowę w piasek, jak zwykły tchórz - wytknął surowo - Nie w takiej dziewczynie się zakochałem
Przełknęłam głośno ślinę. Miał rację. Czułam jak moja broda zaczyna drżeć, więc zagryzłam mocno wargę. Chłopak ujął moją twarz w dłonie tak, abym na niego patrzyła.
- Ja... Ja strasznie przep... - nie udało mi się dokończyć, ponieważ Nathan wpił się w moje usta
Zszokował mnie, ale szybko odwzajemniłam pocałunek. Położyłam mu dłoń na karku, a on sam przyciągnął mnie do siebie bliżej - Nawet nie masz pojęcia jak bardzo za tobą tęskniłem... Jak bardzo się martwiłem - szepnął, na chwilę odsuwając się ode mnie i delikatnie muskając mój policzek - Tylko proszę, obiecaj mi, że będziesz ze mną rozmawiać na każdy temat, bo nie chcę takich sytuacji jak ta. - założył mi niesforny kosmyk włosów za ucho - Okay ?
- Mhm - skinęłam głową delikatnie - Obiecuję - szepnęłam, wtulając się w Nathana tak mocno jak tylko umiałam
- Chodź, zaniosę twoją torbę na górę, co ? - posłał mi delikatny, chłopięcy uśmiech
Skinęłam głową, po czym czmychnęłam do naszego pokoju. Nath szedł parę kroków za mną, targając bagaż po schodach.
- Postawię to przy szafie, dobra ? - spytał trochę zmachany
- Pewnie - parsknęłam śmiechem - Nath, kondycja ci się przez tę parę dni pogorszyła, czy co ?
- No bardzo śmieszne, normalnie boki zrywać - przewrócił teatralnie oczami, po czym do mnie podszedł i delikatnie pocałował
Oddałam pocałunek, kładąc swoje dłonie na jego torsie.
- Może byśmy ją tak po... - chłopakowi nie udało się dokończyć
- E, zakochańce - drzwi od naszego pokoju się otworzyły i zobaczyliśmy Jaya - Sorki Mel, ale muszę porwać na chwilę Nathana. Jak chcesz, to też możesz przyjść, chociaż chyba nic jakiegoś ciekawego to nie będzie... - westchnął, puszczając mi oczko - Rozumiesz, Scooter i inne bzdety
- No dooobra, jakoś dam radę - jęknęłam
Mój chłopak wziął mnie za rękę - Zaraz przyjdziemy - stwierdził
- Okay, tylko nie za długo, bo na was czekamy - odpowiedział Loczek i zamknął drzwi
Podniosłam brew delikatnie. Przez cały czas patrzyłam na bruneta.
- Kocham cię - szepnął, po czym złożył długi pocałunek na moim czole
- Ja ciebie też Natty - wyszeptałam, lekko przymykając oczy
- Strasznie za tobą tęskniłem - mruknął mi do ucha, jednocześnie przytykając swój policzek w okolice mojego
- Ja za tobą też - powiedziałam półgłosem - Drapiesz... - zmarszczyłam nos, uśmiechając się delikatnie
- Jak wrócimy to się ogolę - stwierdził i objął mnie ramieniem - Idziemy ? - spytał
- Uhm - skinęłam głową, wtulając się w bok chłopaka
Chwilę później siedzieliśmy już całą gromadą w salonie, czekając na Scootera, który spóźniał się ponad dwadzieścia minut.
- Chce ktoś może czegoś do picia ? - spytałam, wstając z kanapy
- W sumie... Soku, jak możesz - odezwał się Tom
- Jakiego ?
- Wszystko mi jedno. Sok to sok - jęknął i zaplótł dłonie na karku
- Okay. Ktoś jeszcze sobie czegoś życzy ? - spojrzałam na resztę
- Skoro już tam idziesz słońce... To możesz mi wody przynieść - powiedział Jay
- Mnie w sumie też - stwierdził Max
- My również poprosimy - Siva posłał mi delikatny usmiech
- Dobra - odwzajemniłam gest - Kelsey, a ty ? - spytałam
- Nie. Ja podziękuję - stwierdziła, bawiąc się telefonem
- No dobrze - powiedziałam i poszłam do kuchni zrealizować zamówienia
Po paru minutach wróciłam ze sporą tacą. Podałam każdemu szklankę z cieczą i wróciłam na miejsce obok Nathana, który od razu objął mnie ramieniem.
- Słońce - jęknął Thomas - Jabłkowy ? Poważanie ? Innego tam nie znalazłaś ? - wymamrotał niezadowolony
- Podobno sok to sok, nieprawdaż ? - podniosłam brew
- Tak, ale...
- Boże drogi, jak zwykle coś ci nie pasuje ! Jak ci nie smakuje to po prostu nie pij, albo rusz dupsko po inny ! Melanie ci tylko grzeczność zrobiła, a ty jakieś reklamacje składasz ! Pytała się przecież ciebie ! Ona nie jest jasnowidzem, nikt nie jest ! Już mam tego dość, mam dość twojego ciągłego narzekania ! - Kelsey wstała zdenerwowana, wytrąciła do połowy pełną szklankę z dłoni Parkera, która z hukiem spadła na posadzkę, tym samym rozpadając się w drobny mak i wyszła z pomieszczenia
Wszystkie zszokowane oczy zgromadzonych powędrowały za dziewczyną, a później szkłem walającym się po podłodze oraz rozlanym sokiem. W pomieszczeniu zapanowała grobowa cisza, której nawet nikt nie śmiał przerwać.
Tom podniósł się, zaczął zbierać kawałki szkła, jednak po chwili rzucił je z powrotem na posadzkę i pobiegł za swoją dziewczyną.
Nagle wszyscy usłyszeliśmy dzwonek do drzwi. Max, jako, że siedział najbliżej poszedł otworzyć.
- Witam wszystkich ! - przywitał nas Scooter z jakimś dziwnym, krzywym uśmiechem na twarzy
- Hej, hej - odpowiedzieliśmy
- Młodzi, gdzie Tom ? I Kelsey... - westchnął mężczyzna, nerwowo strzykając palcami, co piekielnie mnie denerwowało
- Musieli wyjść. - stwierdziła krótko Nareesha
- No bez jaj ! - podniósł głos - To jest spotkanie, a nie pora na pogawędki, czy Bóg wie co !
Przewróciłam oczami, po czym położyłam dłoń na kolanie Nathana. Chłopak przygryzł delikatnie wargę i pocałował mnie w policzek.
- No błagam - jęknął Braun - Nathan, czy ty chociaż raz możesz się na mnie skupić, a nie na swojej dziewczynie ? - spytał, siadając na fotelu - Odkąd z nią jesteś to mam z tobą same problemy dzieciaku... - mruknął pod nosem
Mój chłopak podniósł brew i usiadł po turecku - Że co proszę ? - syknął - Nie zapominaj, że to ja ci daję pracę, a nie odwrotnie
- Beze mnie byś nie miał gdzie grać - parsknął wkurzony
- Woah, spokojnie ! Nie potrzebujemy drugiej kłótni ! Nathan, zluzuj trochę - odezwał się Siva
Sykes odchylił głowę do tyłu i wziął parę głębszych oddechów - Okay, sorry - burknął
- Dobra... Dzisiaj chciałbym z wa... No zaraz nie wytrzymam, gdzie jest Parker ?! - wrzasnął, z hukiem rzucając stos papierów na ławę, tak, aż się wzdrygnęłam - Ile można ?! Nie mam całego dnia przecież !
- Pójdę po niego - powiedziałam cicho, po czym wstałam
- Chociaż raz na coś się przydasz... - warknął pod nosem
Olałam jego chamską uwagę i poszłam na górę. Gdy podeszłam do pokoju Kels i Thomasa, usłyszałam ostrą wymianę zdań w ich wykonaniu.
Westchnęłam głośno, po czym niepewnie zapukałam do drzwi.
- Co ?! - warknęła blondynka
- Mogę na chwilę ? - spytałam cicho
- Oh, Mel... Pewnie, wejdź... - powiedziała, tym razem spokojnie
Nacisnęłam na klamkę i weszłam do środka. Gdy tylko spojrzałam na dziewczynę, dostrzegłam, że ma oczy czerwone od płaczu oraz rozmazany makijaż.




-----
Witam po ponad miesięcznej przerwie ! :o
Mam nadzieję, że kogoś tu jeszcze zastałam :D
Jeśli tak, to co sądzicie o rozdziale? Podobał się? A może jesteście trochę zaskoczone obrotem akcji?
Z wielką chęcią przeczytam Wasze odczucia, opinie w komentarzach :)
Jak tam w szkole? Dużo nauki? Bo u mnie to normalnie jakaś maaaaaaaaasakra :c 0 czasu wolnego. Dosłownie :c

No to do (mam nadzieję) nexta moje kochane !
Buziaczki ! :*

PS. Za wszystkie błędy ortograficzne (chociaż nie powinno ich być, bo rozdział sprawdzałam chyba trzy razy, ale nigdy to z nimi nie wiadomo :P ) strasznie przepraszam ! :* 

Uwaga :)

Hej Wszystkim! Chciałbym Was bardzo przeprosić za to, że w tym tygodniu nie dodałam rozdziału na który (mam nadzieję) czekałyście i który był zapowiadany :( Często mam problemy z internetem, zbyt mało czasu albo brak weny :(
Staram się jednak coś sklecić :P Mam nadzieję, że nie jesteście na mnie złe :( Postaram się dodać rozdział tak szybko jak będzie to możliwe :)
I oczywiście chciałam Wam wszystkim życzyć dobrego roku szkolnego! :) Mam nadzieję, że będzie udany :)

Buziaczki
Nika :)

PS. Jeszcze raz strasznie Was przepraszam

Rozdział pięćdziesiąty

Obudziłam się około siódmej. Leniwie przewróciłam się na drugi bok i z przykrością musiałam stwierdzić, że nie ma przy mnie Nathana, do którego obecności byłam tak bardzo przyzwyczajona. Westchnęłam głośno, po czym powoli wstałam z łóżka. Niechętnie wygrzebałam byle jakie ubrania z szafy i poszłam do łazienki. Siedziałam w niej Bóg jeden wie ile. Gdy w końcu wyszłam, wróciłam do pokoju. Zamknęłam za sobą drzwi, po czym położyłam się na łóżku.
Nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Wzięłam laptopa i zaczęłam przeglądać różne portale społecznościowe, m.in Twittera i Facebooka. Na nic ciekawego się tam nie natknęłam, więc po godzinie stwierdziłam, że mam ochotę na film. Znalazłam jakiś melodramat. Usiadłam wygodnie i go włączyłam.
Oglądać skończyłam z kupą chusteczek na podłodze oraz mokrymi policzkami. Łkając wyłączyłam komputer, po czym zaczęłam sprzątać.
Nagle usłyszałam mój telefon. Zaczęłam poszukiwania, jednak gdy już go znalazłam było za późno. Jęknęłam niezadowolona, po czym spojrzałam kto próbował się do mnie dodzwonić. "Nathan". Mogłam się domyślić. Odłożyłam telefon na biurko. Westchnęłam głośno. Postanowiłam zejść na dół i zjeść jakieś śniadanie. Tak też zrobiłam. Przygotowałam sobie kanapkę, po czym usadowiłam się na blacie.
Parę minut później posprzątałam po sobie. Nie za bardzo wiedziałam co ze sobą zrobić, więc stwierdziłam, że spędzę dzień przed telewizorem. Oryginalne, nieprawdaż ?
Walnęłam się na kanapie i zaczęłam szukać pilota. Gdy zobaczyłam go na ławie, dwa metry ode mnie, jęknęłam głośno, po czym niechętnie podniosłam cztery litery. Zrobiłam trzy kroki, wzięłam urządzenie i wróciłam na miejsce.
Włączyłam telewizor, trafiając akurat na film ''Złap mnie, jeśli potrafisz'' z moim ukochanym aktorem, Leonardem DiCaprio. Uśmiechnęłam się do siebie, po czym zaczęłam oglądać.
Po około dwóch godzinach usłyszałam dzwonek domofonu. Wstałam i podeszłam do okna. Zobaczyłam Kat, stojącą przy furtce. Uśmiechnęłam się szeroko, przycisnęłam przycisk odblokowujący bramkę, po czym popędziłam do przyjaciółki.
- Hej ! - zachichotała, mocno mnie przytulając
- Hejka - powiedziałam - Ty nie w pracy ? - zdziwiłam się
- Nie, nie, dzisiaj mam wolne - posłała mi uśmiech
- Tak w ogóle, to gdzie pracujesz ? - spytałam
- Hm... Jestem wizażystką, jak na razie to na stażu, w agencji modelek - powiedziała zadowolona
- To super ! - klasnęłam w dłonie - Podoba ci się tam ? - spytałam
- Pewnie ! Nawet nie masz pojęcia ile fajnych osób można spotkać - westchnęła z szerokim uśmiechem
Zachichotałam - Wejdziesz ? - zaproponowałam, zapraszając dziewczynę gestem ręki do środka
- Okay - posłała mi jeden z tych uśmiechów, który był zarezerwowany tylko i wyłącznie dla mnie
- Chciałabyś się może czegoś napić ? - zaproponowałam
- Kawy, najlepiej mrożonej - puściła mi oczko
- Dobra, już się robi - odwzajemniłam gest, po czym poszłam do kuchni
Zaczęłam przygotowywać dla nas kawę, gdy usłyszałam pisk dobiegający z salonu. Szybko tam pobiegłam i zobaczyłam strasznie szybko oddychającą Kat,  patrzącą się w punkt na panelach.
- Weź to stąd - jęknęła
- Ale...
- Weź tego pająka ! Zabij go ! - pisnęła przerażona
- Pająków się nie zabija, bo brzydka pogoda będzie - przewróciłam oczami, po czym wzięłam z półki pierwszą lepszą gazetę
Po chwili pajączek biegał gdzieś na wolności. Wróciłam do salonu - Poważnie ? - zachichotałam - Był aż tak straszny ? - podniosłam brew, opierając się o sofę
- Tak ! I się nie śmiej ! - zrobiła obrażoną minę
- Oj daj spokój - machnęłam ręką - Idę dokończyć kawę - posłałam dziewczynie uśmiech, po czym czmychnęłam do kuchni
Parę minut później przyniosłam nam mrożoną kawę z bitą śmietaną, karmelem i pokruszoną czekoladą. Bomba kaloryczna, ale jaka pyszna ! Mmm, palce lizać
- Ale dobra - mruknęła moja towarzyszka, oblizując usta
- Dziękuję, dziękuję - posłałam jej delikatny uśmiech i klapnęłam na kanapie
- Jak się czujesz ? - spytała
- Nie jest źle - stwierdziłam
- Nathan się odzywa ?
- Taaa... - westchnęłam
- Tęsknisz za nim, co ? - szturchnęła mnie delikatnie
- Możemy porozmawiać o czymś innym ? - poprosiłam
- Okay, nie ma sprawy - puściła mi oczko - Masz może ochotę na zakupy ?
- Czy ja wiem...
- Oj nie daj się prosić - jęknęła - Rozerwiemy się trochę... - oparła głowę o moje ramię
- Dobra, dobra - poddałam się - Mogę iść
- No ! - stuknęła mnie w ramię - Wiedziałam, że się zgodzisz
- Ej, bo zaraz zmienię decyzję !
- Nie zmienisz, za bardzo mnie kochasz - wystawiła mi język
- No jasne, jasne - parsknęłam śmiechem - Kiedy ruszamy ? - spytałam
- Choćby zaraz - wzruszyła ramionami
- Oh, okay - zachichotałam - To pójdę się przebrać
- Leć, leć - mruknęła, rozsiadając się na kanapie
Pobiegłam na górę, wyjęłam z szuflady czarne rurki i  flanelową koszulę w kratę. Szybko się przebrałam, po czym wróciłam do mojej przyjaciółki.
- To co, możemy ruszać ? - spytała, wstając z kanapy
- Pewnie - stwierdziłam, po czym założyłam trampki i wyszłyśmy z domu
Wzięłyśmy moje auto. Bez żadnego problemu udało mi się zapalić. Wyjechałam z podjazdu i pojechałyśmy do centrum, gdzie znajdowało się nasze ulubione centrum handlowe. Droga nie zajęła nam więcej niż pół godzin, a w dodatku nie było korków.
Zaparkowałam w jednej z pobliskich uliczek, gdyż przy celu naszej podróży wszystkie miejsca niestety były zajęte.
Zadowolone wysiadłyśmy z samochodu i ruszyłyśmy do okazałego, nowoczesnego budynku.
- Dobra, to gdzie idziemy ? - spytałam, wodząc wzrokiem po pobliskich sklepach z ubraniami, bielizną, artykułami domowymi i innymi cudami
- W sumie... Muszę odświeżyć swoją szafę - Kat zaśmiała się cicho
- Znowu ? - pisnęłam
- No ! - parsknęła śmiechem - Trochę nowych rzeczy się przyda - wzruszyła ramionami
- Dobra, to gdzie idziemy ?
- Może najpierw wybierzmy się do House'a ? 
Skinęłam głową, po czym ruszyłyśmy do sklepu. Moja przyjaciółka kursowała między wieszakami, a przymierzalnią, ja z kolei tylko niemrawo się rozglądałam. W końcu dziewczyna wybrała dwie bluzki, bluzę i jeansy, po czym ustawiła się w niemiłosiernie długiej kolejce do jedynej czynnej kasy.
Parę dobrych minut później wyszłyśmy ze sklepu i weszłyśmy do kolejnego i kolejnego...
W końcu moja przyjaciółka była obładowana torbami. Mi udało się jedynie kupić (w dodatku za namową Kat) skromną srebrną bransoletkę z serduszkiem Swarovskiego.
Od razu założyłam ją na przegub, po czym ruszyłyśmy w stronę kawiarni.
- Może chciałabyś zostawić tobołki w aucie ? - zaproponowałam
- W sumie... To niegłupi pomysł i chyba z niego skorzystam - powiedziała, wypuszczając głośno powietrze
- Iść z tobą ? - spytałam
- Nie, nie trzeba - posłała mi uśmiech
- Ok, to trzymaj - włożyłam jej do kieszeni kluczyki - Pójdę nam zamówić kawę, co ty na to ?
- Dobra ! Poproszę Espresso - puściła mi oczko i nie czekając ani chwili dłużej czmychnęła do auta
Ja poszłam do kawiarni, złożyłam zamówienie, po czym zajęłam stolik. Czekałam na moją przyjaciółkę prawie dwadzieścia minut.
- No jesteś już - zaśmiałam się - Kawa stygnie
- A, zagadałam się, przepraszam ! - jęknęła
- Eh, okay - powiedziałam i zrobiłam sporego łyka już chłodnego napoju - Kat... Od pewnego czasu dręczy mnie jedno pytanie...
- Tak ? Jakie ? - spytała, sięgając po filiżankę
- Powiedziałaś mi, że... Wolałabyś żebym była z Maxem niż z Nathanem... Dlaczego ?
Dziewczyna na chwilkę zastygła, niezbyt wiedząc jak odpowiedzieć - Um... Nie wiem... Tak jakoś mi się powiedziało - machnęła lekceważąco ręką i zrobiła spory łyk kawy
- Kłamiesz - powiedziałam stanowczo - Powiedz mi proszę prawdę.
- Mel, ja przecież mówię prawdę... - jęknęła - Jakoś po prostu Max do ciebie bardziej pasuje... Jak o tobie mówi... Boże, marzeniem każdej dziewczyny jest aby chłopak tak o niej mówił jak on o tobie... - westchnęła, a mi z jakichś niewyjaśnionych przyczyn serce zabiło mocniej
- Rozmawiałaś z nim ? - spytałam, zachowując zimną krew - O mnie ?! - podniosłam głos tak, że poczułam na sobie wzrok ludzi siedzących obok
- Melanie, uspokój się. Zadzwonił, chciał z kimś pogadać, wyżalić się... Nie mogłam mu odmówić, zrozum - powiedziała - On jest w tobie cholernie zakochany. Nawet nie masz pojęcia jak bardzo... Powinnaś z nim porozmawiać w cztery oczy
- Ale ja nie mam o czym z nim rozmawiać, zrozum - westchnęłam, chowając twarz w dłonie
- Musicie na spokojnie porozmawiać Mel. Najlepiej tu, w Polsce. W cztery oczy. Bez całej reszty. Wyjaśnicie sobie wszystko szczerze... - dziewczyna nie dawała za wygraną, jednak ja i tak wiedziałam swoje
Nie siedziałyśmy długo w kawiarni. Odwiozłam dziewczynę do jej domu i pojechałam do swojego. Gdy tylko przekroczyłam próg, zdjęłam trampki i rzuciłam je gdzieś w kąt. Poczłapałam do salonu, po czym położyłam się na sofie. Włączyłam telewizor i trafiłam na jakiś wyjątkowo denny serial. Wlepiłam oczy w ekran, nie mając lepszego pomysłu na marnowanie czasu.
Nagle usłyszałam dzwonek domofonu. Zmarszczyłam brwi, po czym poszłam otworzyć, nawet nie patrząc kto to. Gdy nacisnęłam klamkę od drzwi, ukazał mi się nie kto inny jak pan Max George. Zrobiłam wielkie oczy, nie wiedząc co powiedzieć.
- Hej... - powiedział, pocierając kark dłonią
- Co ty tu robisz ? - spytałam
- Chciałem z tobą porozmawiać... Zobaczyć cię - szepnął
- Wejdź - poleciłam krótko po czym zatrzasnęłam za nim drzwi.
- Czemu uciekłaś ? - spojrzał na mnie
- Szczerze ? - założyłam ręce na piersi
- Oczywiście - powiedział
- Bo mam dosyć tej twojej chorej zazdrości, kłótni z Nathanem, wszystkiego ! - wyrzuciłam ze zdenerwowaniem ręce, przez co prawie go uderzyłam
- Melanie... - szepnął, robiąc krok w moją stronę
- Nie patrz tak na mnie - warknęłam wściekła - W ogóle to się do mnie nie zbliżaj, bo nie ręczę za siebie
- Melanie, proszę cię, posłuchaj mnie - poprosił
- Dobra - westchnęłam - Mów




-----
Hejka ! Mamy już pięćdziesiąty rozdział ! Dziękuję Wam !
Jak tam ostatni miesiąc wakacji ? A właściwie jego połowa ?
Mam nadzieję, że podobał Wam się rozdział :)
Dziękuję za ponad 120000 wyświetleń rvfiarudvbg *-* Jesteście niesamowite !
Ja już się żegnam kochane :*
Buuuuuuuuuuziaki ! :*

PS. Za ewentualne błędy bardzo przepraszam, ale po dodaniu obrazka blogger mi fiksuje i zamienia literki ! :c Też tak macie ? :c